Sportowa Szkoła Podstawowa nr 35 od kilku dni uroczyście obchodzi 70 – lecie istnienia. Niestety szkoła nie doczekała się jeszcze prezentu w postaci remontu sali gimnastycznej.

Dziś odbyły się oficjalne uroczystości jubileuszu, które rozpoczęły się od odsłonięcia tablicy upamiętniającej kierowników, a następnie dyrektorów oliwskiej „35”. Odsłonięcia tablicy dokonali posłanka Małgorzata Chmiel oraz Lesław Księżopolski i Małgorzata Falkiewicz, byli dyrektorzy szkoły przy ul. Wąsowicza.

Podczas oficjalnej uroczystości było wiele gratulacji oraz wspomnień. Często nawiązywano do hokejowej historii szkoły i jej związków z pobliską Halą Olivia. Bardzo bogaty program artystyczny przygotowali uczniowie i nauczyciele. Z pewnością wielu absolwentom łza się w oku zakręciła w trakcie wykonania przez dzieci hymnu szkoły, napisanego w 1983 roku przez ówczesnych nauczycieli: Józefa Częścika i Leszka Wieruckiego.

Co jest największą bolączką szkoły?

– Trzeba nam życzyć obiecanej sali gimnastycznej – mówi Piotr Szepelowski, dyrektor ZKPiG nr 17 w Gdańsku Oliwie. – Jeżeli szkoła sportowa nie ma tego typu obiektu to naprawdę trudno działać. Wysłużona sala gimnastyczna od lat czeka na remont z prawdziwego zdarzenie. Jego szacunkowy koszt to milion i czterysta tysięcy złotych, o które dyrekcja placówki zabiega od kilku lat u władz Gdańska.

Mimo tych problemów szkoła cieszy się olbrzymim wzięciem. – Na jedno miejsce mamy pięciu chętnych – podkreśla dyrektor Szepelowski.

Historia

Mało kto pamięta, że Szkoła Podstawowa nr 35 rozpoczęła działalność w 1947 roku w budynku przy ul. Cystersów, który w późniejszych latach był siedzibą SP nr 36. Uczniowie z 35 toczyli często „wojny” z SP nr 36. W 1950 roku szkołę przeniesiono do gmachu przy ówczesnej alei Sprzymierzonych (dziś ul. Wita Stwosza).

Dzisiejsza uroczystość przywołała fale wspomnień naszych czytelników. – Szkoła po wojnie była przy torach tramwajowych w budynku, w którym obecnie uczą się dzieci niepełnosprawne – opisuje na facebooku Irena Snarska. – Nie było sali gimnastycznej, parkietów. Tylko deski wysmarowane paskudnym olejem. Wszystkie przerwy latem i zimą spędzaliśmy na podwórku, a lekcje W-f w lesie. Nauczyciele wymagający. Do dziś pamiętam wierszyk Pani Kuczyńskiej /od matematyk/ „pamiętaj chole.. nie dziel przez zero i rysowane na tablicy kwiatki z oślej łączki-za źle rozwiązane zadanie. Moją ukochaną wychowawczynią była pani Strobel. Czasy były biedne. ale wspaniałe. Sami chodziliśmy do szkoły nie raz okrężnymi dróżkami pełnymi niespodzianek.

– Chodziłam do tej szkoły od 1957r. w klasie pani Jadwigi Klossowej, potem pani Byrtekowej. Wspaniałe nauczycielki! – wspomina Anna Chabior. – W tej szkole prowadziłam też lekcję jako studentka. Miłe wspomnienia. Pozdrawiam wszystkich, którym też jest bliska pamięć uczniowska.

Dopiero po wybudowaniu w 1968 roku tzw. „tysiąclatki”, uczniów przeniesiono do nowego budynku przy ul. Wąsowicza 13. Od 1974 roku szkoła zyskała status sportowej, a w 1983 roku otrzymała imię Jana Parandowskiego. W 1999 roku powołano Zespół Kształcenia Podstawowego i Gimnazjalnego nr 17. Teraz gimnazjalna cześć szkoły przy Wąsowicza przechodzi do przeszłości.

Więcej historii na stronie szkoły.

W ramach obchodów 70 – lecia, szkoła zaprasza jeszcze 3 czerwca w godz. 10.00 – 14.00 na jubileuszowy festyn.

Tomasz Strug

Ostatnia edycja: 31 maja, 2017 o 21:27