Dariusz Wilk nie przyjął oferty pracy w Muzeum Historycznym Miasta Gdańska i żegna się z Kuźnią Wodną w Oliwie.

Poniżej prezentujemy zaproszenie na pożegnanie w dniu 1 kwietnia.

Szanowni Państwo, Koleżanki Koledzy i sympatycy kuźni wodnej w Oliwie ,którzy widzieli moją pracę i trud włożony w ten obiekt.

Sytuacja Kuźni Wodnej w Oliwie z roku na rok była coraz trudniejsza, gdyż właściciel kuźni czyli Muzeum Techniki z Warszawy nie posiadało stabilnej sytuacji finansowej i samo borykało się z problemami. Przez ten fakt od kilku lat nie otrzymywałem żadnej dotacji dla kuźni. Głównym  źródłem funkcjonowania placówki był dochód ze sprzedaży biletów wstępu oraz zaliczki od Muzeum Techniki . Funkcjonowaliśmy dzięki tym środkom i z nich również wykonywałem prace remontowe w kuźni. Ostatnio doszły mnie słuchy że cześć osób z Miasta uważa, że to ja doprowadziłem kuźnię do takiego stanu, będąc jej długoletnim kierownikiem. Tak nie nie było  stać  z tych środków wykonać profesjonalnego remontu kuźni! Dlatego też widząc ten fakt od lat informowałem opinię publiczną o konieczności ratowania tego unikatowego obiektu technicznego. W ostatnim roku prowadzenia obiektu na cele całej placówki wydałem zaledwie  4000 złotych – na funkcjonowanie i naprawy obiektu. Oświadczam stanowczo, że tylko w 2016 roku zrealizowałem naprawę dachu i pomieszczenia gospodarczego zniszczonego przez powódź lipcową z roku 2016.

Ubolewam, iż nie mogłem naprawić ściany bocznej kuźni, która również została zniszczona przez powódź. Koszt naprawy miał wynieść 25000 złotych i wykonany miał być przez profesjonalną firmę.

Moim celem od lat było żeby kuźnia otwarta była jako muzeum ale i jako miejsce społeczne. To dzięki mojemu uporowi i społecznikom udało się zrealizować nie jedną wystawę nie jeden pokaz czy prezentację. To dzięki wielkiemu poparciu mieszkańców Trójmiasta udało się na początku roku 2016 z zebranych środków finansowych naprawić i odrestaurować część ściany budynku. W czasie prowadzenia obiektu kuźni z przyczyn własnościowych nie mogłem otrzymać żadnych środków z puli Miasta czy Ministerstwa na ratowanie i odnowienie tego obiektu.  Nie możliwe było też otrzymanie wsparcia od Miejskiego Konserwatora Zabytków w Gdańsku. Od momentu przejęcia obiektu przez Miasto Gdańsk a nawet wcześniejszych oficjalnych informacji z początku grudnia 2016 faktycznie nikt ani nie zainteresował się losem pracowników kuźni ani nikt oficjalnie nie zaproponował co dalej  z zaledwie dwoma pracownikami, którzy walczyli remontowali i opiekowali się tym obiektem. A z dniem 2 stycznia 2017 roku po przejęciu kuźni przez Miasto zostali bez pracy. Liczył się tylko obiekt.

Kilka sugestii odnośnie kuźni na czas obecny:

W sierpniu 2016 z mojej inicjatywy zorganizowałem spotkanie dotyczące wykonania zabezpieczeń kuźni przed kolejną powodzią. Wnosiłem o to aby ówczesne Melioracje Gdańskie wykonały ekspertyzę muru oporowego stawu – co do dnia dzisiejszego nie zostało wykonana a to obecnie jest podstawa bezpieczeństwa dla kuźni. We wrześniu 2016 roku GZNK wykonał drożność kanału w części kuźni na tyle że poziom potoku obniżył się o 15 cm do stanu pierwotnego czyli bezpiecznego  kontrolowanego.

Od 2 stycznia br nikt nie zwrócił się z pytaniem do mnie czy mogę podać najważniejsze i najpilniejsze potrzeby dla kuźni w celu jej zabezpieczenia. Nadmienić trzeba że na stanie kuźni znajduje się gont potrzebny do wymiany na dachach kuźni, a z przyczyn braku środków przez Muzeum Techniki nie został wykorzystany. Dla wielu mieszkańców Trójmiasta kuźnia była czynna iż otwarta a jej działalność spotykała się z wielkim poparciem-teraz z przyczyn przejęcia została zamknięta . Nie ma ekspertyzy stanu technicznego, który może określić czy obiekt jest bezpieczny i może zostać otwarty dla zwiedzających w formie okresowej

Fakt jest taki: do 30 grudnia była otwarta i działała, jej stan był stabilny ale potrzebuje remontów i to długoterminowych jednak nie uważam iż obiekt musi być zamknięty.

 Kwestia pracowników – było wiadomo iż w kuźni pracowało dwóch pracowników którzy nią prowadzili .Efekt obecny jest taki z dniem 2 stycznia zostali pozbawieni pracy i nikt faktycznie z Miasta do dnia dzisiejszego jasno nie sprecyzował chęci przyjęcia ich do pracy czy to w formie zlecenia czy umowy o pracę. Dla mnie sprawa by była jasna od samego początku, kiedy to Miasto 16 grudnia 2016 roku wiedziało że obiekt przejmuje i jasno dało do zrozumienia iż posiada koncepcję swoich pracowników. Trzeba było powiedzieć wprost bez mydlenia oczu!

Efekt obecnie jest taki: kuźnia zamknięta, ochrona 24 na dobę, prac remontowych od stycznia nie przeprowadzono żadnych . Sytuacja ta jest dla mnie bardzo smutna i dla wielu pasjonatów i entuzjastów techniki i nie tylko. Kuźnia była otwarta na każdą propozycję i to dawało jej urok i czar .

Społeczność Lokalna

Kuźnia jako muzeum i nie tylko jednała ludzi i promowała wspólną pasję do: kowalstwa , techniki ,muzyki, malarstwa, fotografii , akcji charytatywnych czy tej najważniejszej nie tylko dla mnie z pasji do zabytkowej motoryzacji ; obecnie mam cichy ból że Miasto Gdańsk nie chce i nie pomaga propagować tych idei. Kuźnia od lat zjednywała pasjonatów motoryzacji była miejscem otwartym i pokazującym iż w mieście brakuje profesjonalnego Muzeum Motoryzacji. Zaplecze pasjonatów z Trójmiasta ma bardzo bogate zbiory, które powinny być prezentowane i udostępniane. To właśnie tu w kuźni były pionierskie inicjatywy ich działania. Co jeszcze jest ważne to społecznicy koło kuźni jako pierwsi podnieśli głos w temacie moim i ochrony mojej osoby na które władze Miasta nie zareagowały. Według mojej oceny kierownictwo miasta doskonale wiedziało kto i jak pracował do tej pory w kuźni. Osobiście we wrześniu 2015 z apelem o pomoc dla kuźni,a nie dla siebie  zwróciłem się do Prezydenta Miasta Pawła Adamowicza . Obecnie patrzymy na demokrację tą Europejską tą z górnej półki a zapominamy o ludziach tych lokalnych. Myślę iż czas sobie powiedzieć że zmiany na lepsze te lokalne powinny nastąpić dla dobra nas społeczników miejskich i nasz głos powinien być też zauważalny.

Złożona oferta pracy od MHMG W tej kwestii nie będę się wypowiadał na łamach FB ,oferta została złożona nie spotkała się z moją aprobatą. Dlaczego odmówiłem ? Przedstawię moje sugestie w dniu mojego pożegnania z kuźnią 1 kwietnia od godz. 12-16 dla tych wszystkich miłośników kuźni i zabytków techniki, którzy odwiedzą parking przed kuźnią i będą chcieli się spotkać ze mną na zakończenie tej nie miłej dla mnie sytuacji

No cóż czasami tak jest człowiek podejmuje różne decyzje dobre czasami złe. Jednak uważam iż dla własnego sumienia, dla własnego poczucia przyzwoitości powiedziałem Miastu Gdańsk – Nie!. Nie było rozmów i planów co do dalszego funkcjonowania tylko kuźni Na zakończenie chciałbym bardzo podziękować wszystkim znajomym, sympatykom i przyjaciołom  kuźni ,mieszkańcom Oliwy ,Trójmiasta, nie tylko za możliwość promocji kuźni jako muzeum otwartego i czynnego dla społeczeństwa a nie otwartego tylko dla etatu i dotacji. Dziękuje również wszystkim, którzy przyczynili się do wszelkich działań o walkę o uratowanie tego obiektu, dziękuje również radnym i pracownikom Miasta, którzy doceniali moje działania dla tej oliwskiej kuźni. Serdecznie dziękuję wszystkim dziennikarzom i mediom lokalnym jak i ogólnopolskim, które promowały obiekt i zabytkową myśl techniczną. Nie mogę zapomnieć o tej najważniejszej osobie, która wskrzesiła miłość i pasję do pasję do tego miejsca czyli mojemu Ojcu Zbigniewowi Wilk, który ją odbudował i otworzył dla zwiedzających. Był też osobiście świadkiem ostatniego mojego pokazu kucia w grudniu 2016 roku gdzie podjąłem drastyczna decyzję, że bez dostaw prądu nie będę dalej pracował i organizował jakikolwiek imprez.

Do zobaczenia 1 kwietnia pod kuźnią w Oliwie o godz. 12:00 pod Kuźnią Wodną w Oliwie ul,Bytowska 1a

Pozdrawiam Dariusz Wilk

Ostatnia edycja: 30 marca, 2017 o 20:36