Paweł Adamowicz o sobie (za stroną Adamowicz.pl):

Nazywam się Paweł Adamowicz, mam zaszczyt być prezydentem mojego ukochanego Gdańska, miasta wolności i solidarności. W obecnej kadencji 2014-2018 koncentruję się na budowie wspólnoty gdańszczanek i gdańszczan, szukaniu tego co łączy i spaja nas jako społeczeństwo i mieszkańców naszego pięknego miasta.  Bieżąca kadencja to czas intensywnego rozwoju infrastruktury społecznej, inwestycji w dzielnicach, blisko mieszkańców – budowy szkół i przedszkoli, basenów, remontu chodników, oświetlania wszystkich zamieszkanych ulic.

Niezmiennie ważny jest dla mnie rozwój społeczeństwa obywatelskiego, angażowanie mieszkańców w sprawy miasta. Dlatego od 1999 r. organizuję regularne spotkania mieszkańców dzielnic ze mną i kluczowymi urzędnikami. W momencie gdy piszę tę słowa za nami jest już 77. takich spotkań.

(…)

Moja rodzina

Mam wspaniałą rodzinę. Żona Magdalena Adamowicz jest doktorem prawa i pracuje jako adiunkt w Katedrze Prawa Morskiego UG. Nasze dwie córki – Antonina i Teresa urodziły się odpowiednio w 2003 i 2010 r.

Moja droga zaczęła się w szpitalu przy ul. Klinicznej w Gdańsku, gdzie 2 listopada 1965 przyszedłem na świat. Moi rodzice Teresa i Ryszard wywodzą się z Wileńszczyzny, skąd rodzina została przesiedlona do Gdańska w 1946 r. Pokochali swoje nowe miasto, angażując się w jego życie – uczestniczyli między innymi w odbudowie bliskiego nam kościoła św. Katarzyny.

Uczyłem się na Starym i Główny Mieście, w szkole podstawowej nr 50 i w I Liceum Ogólnokształcącym. W latach 1984-1989 studiowałem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.

Opozycja antykomunistyczna

Już w liceum, w latach 1984-1986 włączyłem się w wydawanie i kolportaż podziemnych wydawnictw, w tym pisma uczniów I LO „Jedynka”. W trakcie wizyty Jana Pawła II w Gdańsku w 1987 r. byłem członkiem diecezjalnej służby porządkowej. W 1988 r. współorganizowałem strajk solidarnościowy studentów UG, zostałem przewodniczącym Studenckiego Komitetu Strajkowego. W latach 1985-1990 pracowałem fizycznie w spółdzielni Techno-Service, a w latach 1987-90 jako stróż nocny w Gdańskim Towarzystwie Naukowym.

Lata przełomu. Pokojowa droga do demokracji

Od 1989 do 1998 pracowałem na UG jako asystent w Katedrze Historii Państwa i Prawa Polskiego, a w latach 1990-1993 byłem też prorektorem UG ds. studenckich. W 1996 r. zostałem radcą prawnym. Przełom lat 80. i 90. był dla mnie czasem rozwoju aktywności politycznej. Współorganizowałem m.in. zjazdy Kongresu Liberałów i spotkania Gdańskiego Klubu Politycznego im. Lecha Bądkowskiego.

W 1989 r. od razu włączyłem się w wydarzenia związane z narodzinami samorządności i transformacją ustrojową. Prowadziłem między innymi szkolenia z zakresu samorządu terytorialnego w ramach Komitetów Obywatelskich „Solidarność”, a w 1990 r. pracowałem w biurze poselsko-senatorskim Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W tym roku zostałem także jednym z założycieli Kongresu Liberalno-Demokratycznego, do którego należałem do 1993 r. pełniąc funkcję członka władz wojewódzkich i krajowych

Praca dla Gdańska w samorządzie

W 1990 r. po raz pierwszy zostałem radnym z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, zdobywając 2102 głosy. Wtedy też zostałem delegatem Miasta Gdańska do Sejmiku Województwa Gdańskiego oraz pierwszym przewodniczącym nowo powołanego Samorządowego Kolegium Odwoławczego. W kadencji 1994-1998 zasiadałem w Radzie Miasta jako radny z listy Unii Wolności. W trakcie tego okresu zainicjowałem m.in. ustanowienie Medali św. Wojciecha i Księcia Mściwoja II, uczestniczyłem w przyznaniu (1997) tytułu Honorowego Obywatela Gdańska Lechowi Wałęsie, George’owi Bushowi, Richardowi von Weizsackerowi.

Radnym byłem także w kadencji 1998-2002, zaś od 1997 do 2002 r. byłem członkiem władz wojewódzkich i krajowych Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego.

Prezydent Miasta Gdańska

W 1998 r. Rada Miasta powierzyła mi stanowisko prezydenta miasta. W 2002 r. uzyskałem mandat w pierwszych wyborach bezpośrednich na to stanowisko (72% głosów w II turze). Gdańszczanki i gdańszczanie obdarzali mnie zaufaniem także w wyborach w 2006 r. (60,87% głosów w I turze), w 2010 r. (53,74% głosów w I turze) oraz w 2014 r. (61,25% w II turze – 77 034 głosów poparcia).

W 2002 r. zostałem współzałożycielem Platformy Obywatelskiej.

W 2007 r. prezydenci największych polskich miast wybrali mnie na prezesa Zarządu Unii Metropolii Polskich – funkcję tę pełniłem do 2015 r.